.
.
.
لطفا صبر کنید
در پاییز 95 و در شانزدهمین مسابقه ی برگزار شده از سوی مجله ی معمار، پروژه ی مسکونی پلاک1 توانست به مرحله ی نهایی راه یابد. همچنین این پروژه توانست در هشتمین مسابقه جایزه معماری داخلی ایران (پاییز 94، شماره 44 مجله معماری و ساختمان)، نیز جز طرح های انتخابی مرحله ی نیمه نهایی قرار گیرد. طراحی بنا که در مرحله ی پایان سازه، جانمایی پله و آسانسور و پس از شکلگیری محیط پیرامونی ساختمان برای طراحی مجدد ارجاع داده شد، دچار چند مسئله مهم بود. اولین معضل در حجم ساختمان، شکل کلی بنا بود که با شکست فرم در جبهه ی جنوبی، به دو بخش مجزا تقسیم شده بود و به دلیل شمالی بودن ملک، نفوذ نور به بنا از سه جهت امکانپذیر نبوده و عرض نورگیر در وجه جنوبی نیز محدود بود. بدین ترتیب ایده های فرمی و عملکردی با دو موضوع افزایش عمق نور به داخل فضا و اتصال دو قسمت مجزا به یکدیگر، شکل گرفتند. قرارگیری تراس ها در مفصل حجم و پنجره هایی که جبهه ی غربی بخش بیرون زده را به بخش عقب رفته اتصال می دهند، در راستای تامین اهداف مذکور شکل گرفتند.
از دیگر ایده های موثر در طراحی فضا، حل عملکردهای پلانی و نیاز به فضای پذیرایی بزرگ در برخی از مواقع سال بود. در جانمایی پلان، نورگیری اتاق خواب، آشپزخانه و پذیرایی از طریق جبهه ی جنوبی و تراس در نظر گرفته شده، تامین شده بود ولیکن عرض کم جبهه ی نورگیر، امکان نورگیری اتاق خواب دوم را میسر نمی ساخت. بدین ترتیب استفاده از ایده ی فضای انعطاف پذیر مطرح شد و اتاق خواب دوم، نه بصورت فضایی محصور و سنگین، بلکه به کمک المان های هویت بخش چوبی و متحرک تعریف شد. استفاده از فضای انعطاف پذیر در طبقه ی چهارم دوبلکس در اتاق خواب مهمان بار دیگر نمود یافت تا در صورت عدم حضور مهمان، فضا به یک نشیمن خصوصی با دید به وید تبدیل گردد. این المان های چوبی، علاوه بر حرکت ریلی، قابلیت چرخش حول محور خود را داشته و امکان ایجاد فضای نیمه عمومی را نیز فراهم می سازند.