موقعیت و نحوه ی قرارگیری پروژه ی مسکونی دولت در نبش خیابان اصلی و کوچه ی فرعی، برخلاف تیپولوژی رایج سایر بناهای مسکونی میان بافتی که تنها در یک وجه مجال ارتباط با شهر و مخاطبانش را دارند، فرصتی بود برای نمایش قویتر حجم و خلق بنایی فرمال که تجسم کالبدی اش در لایه های بعدی به فضاهای داخلی نفوذ می کند. از آنجایی که این پتانسیل مثبت پروژه در نگاه اول، به واسطه ی شکستهای مکرر حجم، خطر آشفتگی سیمای ظاهری را در ذهن بیننده متبادر می نماید، مرز بین دو وجه با استفاده از ساختار منحنی تضعیف گردید و انسجام کلی حجم تقویت شد. در مرحله ی بعد ساختار افقی نما به تبعیت از تزیینات افقی همسایه ی درشت دانه ی خود شکل گرفت و برای درهم تنیدگی بیشتر این دانه های افقی، با چرخش یک در میان لکه های فضایی، دیاگرام پروژه به جعبه های سه بعدی خارجی-داخلی مبدل شد. ساختاری که نه تنها کالبد بیرونی را برای رهگذرانش بعنوان سوژه ای فعال هدف قرار داده، بلکه با تسری آن در فضای داخل برای ساکنینش اتمسفری گرم و هویتی متمایز خلق نموده است. این جعبه های فضایی به واسطه ی حضور تراس ها از بیرون حجم به داخل می خزند و با در برگرفتن آشپزخانه و غذاخوری، مرزبندی نرم بصری-عملکردی با پذیرایی را شکل می دهند. نهایتا ضلع شمالی و خرپشته ی بنا نیز به واسطه ی محدودیت ضوابط همسایگی و تراکم، با مداخله ی حداقلی، از خطوط اصلی در تکمیل فرم بهره می جوید و بر تظاهر حجمی پروژه صحه می گذارد.