.

.

.

لطفا صبر کنید

ویلای کوهسار شماره 2

کارفرما: آقای مهندس مجدالحسینی

موقعیت:کرج، کوهسار

تاریخ:

نوع: مسکونی

توضیحات

حجم روز افزون ویلاهای حاشیه تهران، نه صرفا بعنوان مفری از شلوغی شهر و پناه در بافت مسکونی کم تراکم؛ بلکه حکایت شور شوقی مفرحانه دارند که میزبان تعطیلات و اوقات خوش ساکنینش هستند. سرزندگی برنامه ی باطنی نهفته در ویلا و میل به پرسه زدن، سرک کشیدن، کنجکاوی و کشف کردن، دید زدن های بازیگوشانه، دورهمی های مختلف، درهم تنیدگی درون و بیرون، همه و همه بهانه های خوبی برای خلق اتمسفری فعال و رمزآلودند. فضاهایی که ترغیب مضاعفی برای تحریک ذوق و کنجکاوی سوژه هایشان شوند و غیرمنتظره بودن، کیفیت حسی ویژه ای را در ذهن مخاطب ماندگار کند. بازی احجام پروخالی، مسیرها و راه پله های متنوع، نه تنها نفوذپذیری فضاها را تقویت می کنند، بلکه فرصتی بالقوه اند که مخاطبان از سر و کول بنا بالا روند و سیالیت فضاها همپای خاطراتشان شوند. تهی وار، با تمایلاتی اینچنینی برای ترکیب فضاهای پروخالی در جعبه ای نسبتا منظم و ایستا شروع به رشد کردن نمود. ویلایی که بواسطه ی گشودگی خود در دو جبهه (در ضلع شمال و غرب رو به مناظر مطلوب و فاقد همسایه) و بسته بودنش در دو سمت دیگر (بواسطه ی سایت همسایه های بالقوه ی شرقی و جنوبی) تیپولوژی ترکیبی برونگرا-درونگرا را برگزید؛ بنای برونگرایی که حیاط های داخلی و فضاهای میانی متنوعی را در آغوش خود گنجانده است. حیاط شمالی حداکثری که بیشترین فاصله از بنا را حفظ می کند، بنایی نسبتا شفاف و برونگرا را در ورود به نمایش می گذارد و حیاط جنوبی حداقلی با ساقه های نوری مختلف، خرده فضاهای درونی می سازد. حیاط شبه مرکزی که در دل پروژه جاگرفته، در هر سه طبقه با حفره های مسقف و روباز درگیر می شود تا درجاتی از پیوستگی به خود را حفظ کند و مانند تنه ای استوار، فضاها را گرد خود آورد و نور را تا عمق زیرزمین هدایت کند. در این عمیق ترین حیاط داخلی، تک درختی نسبتا سالخورده و با ارزش کاشته شده که نشانی از گذران تقویم عمر ساکنین دارد و با قد کشیدنش حضوری پررنگتر در فضاهای داخلی خواهد داشت. همزمان با تجربه ی نزدیک شدن به بنا و نظاره ی آن از جبهه های آزاد، نحوه ی قرارگیری پروژه در سایت تلاش دارد با تعلیقی حداکثری حجم را از زمینه ی خود جدا کند. ارتباط بصری حداقلی بنا با حیاط شمالی بواسطه ی استفاده از پله و نشیمنگاه مشبک طولی، کیفیت حسی متفاوتی را در تجربه ی نشستن و نظاره ی زمین بازی فراهم کرده و مضاف بر آن، فضای دنج و ویژه ای در مسیر شمالی زیرزمین خلق می کند. بدین ترتیب بنا بصورت بصری و تلویحی سعی دارد ماهیت مکعبی خود را حفظ کند و بر خاصیت تندیسی خود بیفزاید. گرچه برنامه ی طبقات به تبعیت از تفکیک عرفی شامل حیطه ی فراغت (زیرزمین)، زیست (همکف) و سکونت شبانه (اول) می شود ولی ارتباط پیوسته ی فضاهای خالی با امکان های دسترسی متنوع که الزاما به حیطه های داخلی نفوذ نمی کند، اجازه ی ضمنی به پرسه زنی و استفاده ی حداکثری از ظرفیت فضاهای خالی محصور در ترازهای مختلف را می دهد (دسترسی های عمودی و افقی بنا و سایت امکان حضور و سیاحتی پیوسته در فضاهای بیرونی را فراهم می کنند). حضور حفره ها، اتاق ها را بصورت جزیره ای سازماندهی می کنند و در قامت کاراکتری موثر، رنگ و متریال آجریشان برای روح بخشی به فضای داخل در سکانس پس زمینه فعال می شوند. از همین رو فضاهای پر با رنگ سبکتر سفید و فضاهای خالی با غلظت سنگین تر آجر نشانه گذاری می شوند و دوگانه ی فضایِ پرِ سبک- فضایِ خالیِ سنگین شکل می گیرد. و اینگونه است که حضور تراس ها و حیاط های متنوع در کنار فضاهای عمومی و خصوصی سعی در پاسخ به نیاز طبیعی مخاطب برای بهره وری از طبیعتی دارد که هوایش در خارج از شهر شلوغ تهران، روی خوش تری به ساکنینش نشان می دهد.